Żywiołowe i ruchliwe dziecko z pewnością przyprawia rodziców o częste palpitacje serca. Trudno je upilnować, wymaga ciągłej uwagi, na dłuższą metę brakuje sił na jego poskramianie. W wielu wypadkach sposób wychowania jest głównym odpowiedzialnym za trudne do opanowania dziecko. Nie mylmy jednak pobudliwości z nadpobudliwością.
Chęci do zabawy i zwrócen
ia na siebie uwagi z niemożnością opanowania swojej energii. Ale ADHD to nie tylko wzmożona ruchliwość roześmianego malucha, który chce się ciągle bawić i zdobywać szczyty kolejnych mebli. To także trudności z koncentracją, zaburzenia uwagi, stany lękowe i wiele innych. Chociaż trudno czasami jednoznacznie zdiagnozować u dziecka ADHD, to coś musi być na rzeczy.
Zespół nadpobudliwości psychoruchowej z deficytem uwagi (definicja ADHD) bywa tak widoczny i uciążliwy, że nie da się mu zaprzeczyć. Poza tym wiele osób z tą chorobą, bo jest to choroba psychiczna, w wieku dojrzałym stwierdza z całą pewnością, iż obserwowali w swoim życiu zachowania odbiegające od średniej ich rówieśników i nie dające się powstrzymać siłą woli. Kolejną ważną informacją jest fakt nieuleczalności ADHD. Możliwe jest złagodzenie objawów i nauka radzenia sobie z chorobą.
Dobrym sposobem jest wykorzystanie ADHD jako korzyści zamiast traktowania jedynie za uciążliwą wadę. Trudność w koncentracji, kiedy dobrze zrozumiemy mechanizmy ją powodujące, może przerodzić się tryskający kreatywnymi pomysłami gejzer o ponadprzeciętnych zasobach, których wielu będzie mogło nam pozazdrościć.